Bij het beschouwen van het oéuvre van de Haagse kunstenaar Jan Olyslager (geb. 2-sept-1926) kunnen we niet om die turbulente naoorlogse jaren heen waarin veel kunstenaars vanuit een intense behoefte aan verandering de experimenten van het begin van de eeuw weer naar voren brachten of opnieuw ontdekten en deze op eigen wijze verwerkten.

In Den Haag namen kunstenaars als Hussem, Ouborg en Sinemus het voortouw en de destijds jonge rebel Jan Olyslager behoorde tot hun felste verdedigers. Deze felle strijd tegen het traditionalisme werd overigens door de officiële kunstwereld niet in dank afgenomen en zo werden de 'nieuwlichters' vaak in scherpe bewoordingen gehekeld. Voor het eerst kwam er in de loop van de 50-er jaren enige erkenning voor de kunstenaars die hadden gestreden voor een nieuwe expressie, uitgedrukt via experiment, deformatie en abstractie. Het zoeken naar vereenvoudigde elementaire vormen en het primair stellen van de essentie van het waargenomen staat centraal.

In 1955 kiest Jan Olyslager voor 'het informele' in de kunst. Behalve door enkele vooruitziende geesten wordt deze stroming door de Haagse kritiek bijna unaniem afgewezen. Toch is deze tijd cruciaal geweest voor Jan Olyslager's verdere ontwikkeling aangezien hij op dat moment de weg inslaat van de soevereine geldigheid van de autonome peinture. Het schilderen verloopt dan volgens een automatisch proces zonder vooropgesteld plan waarbij intuïtie en onderbewustzijn een belangrijke rol spelen. Na de eerste verfstreken ontstaat de dialoog met het platte vlak waarbij hij wordt geleid door een heftige gedrevenheid die ontspringt uit een emotionele gemoedsgesteldheid. Het dynamische aspect dat in veel van zijn werken aanwezig is, vindt tevens zijn oorsprong in de vitaliteit en wordt gevoed door de drang tot overleven. Hierbij wordt echter altijd gestreefd naar helderheid hetgeen hij, gebruik makend van de combinatie paletmes en kwast, tracht te bereiken door scheiding tussen transparante en dekkende olieverf.